![]() |
mi primera clase |
Una foto demora el olvido, fija el recuerdo, contiene la moda.
Una foto retiene el paisaje, para el reloj, guarda los rasgos.
Una foto suspende el gesto, y la vida, y la emoción, y ese momento que se desvanece.
En cada una de las fotos de esta página todo eso pasa DOS veces. Entrad y veréis por qué.
11 comentarios:
¡Madre mía qué post tan bonito! esa melena de Rosario es apabullante, un beso maka.
Gracias Pilar! Por cierto, si me hubieras visto haciéndome "la toga" para domesticarla hubieras flipado...
La toga i la henna segur. He flipat, on era això Carmen?
Al primer destí que em va tocar: Illueca, Saragossa. Tot un món que se'm va obrir. Has vist quines carones?
Els nens d'ara estan més acostumats a les fotos. Atenció, poesia de vanguardia a la pissarra: Mi padre es pastor y a las ovejas...QUÈ?
Jajajaja
...esquila con amor?
...lleva en el tractor?
...asa con dolor?
...cuenta con fervor???
No me acuerdo, jajaja
Ha pasado tiempo desde esta foto, pero se te reconoce igualmente Carmen.
Ay la toga, el planchado de pelo de la época! con lo que me gustan de siempre las melenas rizadas.
Ay! que soy la Marga
Bueno, Marga, tú no me has conocido tan joven, pero tan rizada, sí!
(De hecho me has conocido rizada, lisa, gorda, flaca, embarazada, desembarazada... Que son ya unos años juntas, jeje)
Un beso!!
Està clar que l’espai ens condiciona el present i els records. Seriem nosaltres mateixos en altres llocs? Hauríem tingut les mateixes actituds? Retrobar-nos amb el passat ens referma la nostra identitat present
Ben cert, Josep Maria, som allò que hem viscut, allà on hem viscut.
Publicar un comentario